دسته بندی های غلط ژانرهای رپ در ایران

در سالهایی که سبک رپ در ایران به اوج خودش رسیده بود و رپرهایی مثل (هیچکس،زدبازی،یاس،عرفان،پیشرو) حسابی به اوج رسیده بودن (نکته: همون دورانی که گفتن رپرها شیطان پرستن و مستند شوک هم ساخته شد و همین رپرهایی که اسم بردم رو نشون دادن بعنوان شیطان پرست)

در همون دوران بود که رپ پارسی حسابی داغ شده بود و کم کم بصورت مد بین جوانان، رپر شدن باب شد همون دوران بود که تعداد چشم گیری از مخاطبان این سبک دوست داشتن رپر بشن (ساسی مانکن و دار و دسته اش شروع کردن به خوندن همچنین اون دوست معترض بی استعدادمون شاهین نجفی و...)

شاید چون رپر تمام زندگی مخاطب میشه و هیچ شخصیتی از سیاستمدار گرفته تا هنرپیشه و دانشمند و... معمولا انقدر روی زندگی مخاطبشون تاثیر نمیذارن که کارشون بشه همه شب و روز مخاطب، حتی حرف ناحق زدن های هنرمند این سبک برای مخاطب قابل قبول و البته خطرناکه! و هنرمند این سبک این تاثیر رو به نسل های بعدی هم منتقل میکنه و تو تاریخ موندگار میشه.

بنابرین مخاطب های زیادی رفتن میکروفون چت خریدن و برنامه FL Studio نصب کردن و شروع کردن به آهنگ منتشر کردن. این خودش یک نکته خوب بود که جوان های یک کشور همه فعالیت موسیقی میکردن اما مسئله این بودو که استانداردها رو بدلایل مختلف نمیشناختن. در نحایت از استادهای سولفِژ موسیقی رو یاد میگرفتن که این خودش بدتر گمراهشون میکرد چون استادهای موسیقی پاپ که آموزشگاه زدن چه میدونستن رپ چیه.

بگذریم..

گذشت و گذشت تا اینکه وبلاگها شروع کردن به پخش گسترده بیت های خالی، و این موضوع فوق العاده زیاد شد، اما ادمین های این وبلاگها نمیدونستن که چجوری در مورد بیت توضیح بدن!

یعنی ما بدلیل نبود امکانات وقتی Gangsta West Coast رو از Gangsta Old School تشخیص نمیدیم مجبور میشیم خودمون سبک ها رو با یک معیاری که برای هممون قابل تشخیص باشه دسته بندی میکنیم.

بنابرین شروع کردن به اسم گذاری برای بیت ها! اصطلاحاتی نظیر: کلکل، شاخ بازی، پارتی، لاو، دیس لاو و..

و همین شد که یک عده گفتن ما فقط گنگ میخونیم و هرکی دیس لاو میخونه سوسوله!

عده دیگه ای گفتن ما اجتماعی میخونیم و هرکی پارتی میخونه علافه!

و نگاه های سیاه و سفید از این قبیل

همین شد که امروز میبینید طرف به اسم رپر میاد از اول تا آخر زندگیش از شکست عشقی میخونه و به خودش میگه سلطان دیس لاو! اون یکی از اول تا آخر عمرش از سیاست میخونه و به خودش میگه رپ درد و معترض!

مخاطب هم یک نگاه سیاه و سفید در مورد رپ پیدا میکنه، و خواننده هایی که اطلاعات کمی دارن تو مصاحبه هاشون در مورد این ژانرهای تخیلی صحبت میکنن!

حالا ببینید که اون رپرهای اولیه که اسم بردم چقدر تحت فشارن وقتی همه ژانرها رو بدرستی میخونن و همه تلاششون اینه که رپ رو بصورت صحیح بشناسن و به مردم بشناسونن. وقتی بهرام آلبوم 24 ساعت رو منتشر کرد و گفت ژانر این آلبوم Old School هستش یعنی یک کمکی کرد به رپ ایران که 4نفر حداقل بفهمن ژانر آلبوم 24ساعت (اعتراضی) نبود بلکه Old School بود. یا مثلا آلبوم زیر و بم زیر زمین از قاف که گفت Hardcore Hip Hop هستش و یا تک آهنگ قبرستون هیپ هاپ از پیشرو که گفت ژانرش West Coast هستش.

به هر حال ما احتیاج داریم که ژانرها رو بشناسیم و همیشه در پی یادگیری بودیم اما متاسفانه اطلاعات صحیحی در دسترس نیست اما حداقل تا اون موقع میتونیم این نگاه سیاه و سفید رو بذاریم کنار و دیگه نگیم هرکی diss love بخونه سوسوله و هرکی اعتراضی بخونه قهرمانه. اونایی که میگن رپ فقط یک موضوع مشخص رو میتونه دنبال کنه جدا از اینکه اطلاعات پایینی دارن باید بهشون شک کرد که آیا دشمنی با رپ دارن؟

مثلا همون آقای شاهین نجفی که دیگه تو وبلاگ ما حداقل نماد ضد رپ بودنه و تا تونسته سوء استفاده کرده از این سبک و خرابش کرده توی مصاحبه تصویری با Tehran Review و چندین مصاحبه و حتی توی بعضی آهنگهای مبتدیش مثل "ما شریم"  میگه که رپ غیر از مسائل اعتراضی راجب هرچی بخونه پوچه و حتی خوندنش از نادانی میاد!! بعد خودش الان راک میخونه موضوع نصف آهنگاش دوست دخترش "لیلی" هست و همش جان لیلی، جان لیلی میکنه.

نکته خارج از بحث اینه که ایشون گفتن خوندن از عشق الکی نیست و باید با تمام مفاهیم عشقتون طرف باشید از پریود شدن معشوقتون گرفته تا .... باید توی شعر بهش بپردازید و بهش بگید که با همه درداش در میکشید و.. و نباید ازش عروسک بسازید،

در جواب این مسئله باید بگم که همه آدم ها همه جوره عاشق میشن یکی عروسک میسازه و عاشقش میشه یکی هم همه چیز عشقش رو میبینه و به نظرم اینکه ایشون میگن نباید عروسک بسازی از عشقت حرف کاملا پرتی هست چون ایشون نمیتونن زور کنن به مردم که چجوری عاشق بشید و چجوری از عشقتون بخونید.

در آخر برگردیم به موضوع اصلی مقاله، مراقب باشیم که رپ قابلیت پرداختن به تمامی موضوع ها رو داره و فقط باید دید که هنرمند چگونه و چقدر فنی و با احساس کارش رو انجام میده و باید بدونیم که حذف موضوعات فقط میتونه به این سبک آسیب بزنه و اگر مخاطبش نیستیم (که اکثرا هستیم یا حداقل بودیم) بهتره باهاش سر دشمنی هم نداشته باشیم.

نگاه سیاه و سفید رو بذاریم کنار و به افرادی که نمیدونن ماهیت رپ چیه توجهی نکنیم.

ممنون میشم این مسئله رو بین دوستانتون هم مطرح کنید،‌ چون این مسئله آفتی شده و اونقدر گسترده هستش که تا هممون اقدام نکنیم بهش توی جامعه حل نمیشه و با این نگاه بزودی رپ محدود میشه و رپرها خسته میشن از نادانی مخاطب و خداحافظی میکنن و دیگه اثر فنی منتشر نمیشه و رپ ایران به کل نابود میشه.